Gianluca Piacenza is een klassiek geschoolde pianist en componist. Zijn belangstelling gaat niet alleen uit naar oude meesters als Bach en Scarlatti, maar ook naar moderne en meer experimentele componisten als Pärt, Ligeti en Cage. Daarnaast is de Italiaan beïnvloed door de elektronica/ambient-scene, wat goed te horen is op zijn eerste album Dream, verschenen in 2015. Daarop wordt aan het gevoelvolle pianospel van Piacenza live-elektronica gekoppeld.
Drie jaar later is het tijd voor de opvolger, waarop de pianist de elektronica heeft losgelaten. In feite is The Road to Home de eerste echte solopiano-cd van Piacenza, al wordt zijn spel op één stuk begeleid door strijkers. Het is een zéér persoonlijk album geworden. “This is a journey into my heart and my deepest emotions”, aldus de muzikant, en wie de muziek tot zich neemt weet dat daarvan geen woord gelogen is.
The Road to Home is ’s nachts opgenomen om de magie van eenzaamheid te vangen. Hoewel het album bestaat uit elf stukken, in lengte variërend van een minuut tot ruim twaalf minuten, laat het zich het beste integraal beluisteren. Op die manier werkt de eenzaamheid die de muziek daadwerkelijk uitstraalt het best op je in. Piacenza slaagt erin om die sfeer perfect tot uitdrukking te brengen in op klassiek en ambient gestoelde composities met een grote emotionele impact.
Piacenza speelt niet op een vleugel, maar op een Petrof, een rechtopstaande piano die bekendstaat om zijn warme en rijke geluid, intiem en emotievol. Al spelend laat de pianist je toe tot zijn diepste zielenroerselen. Hoewel de muziek volledig instrumentaal is, raakt die je recht in het hart. Als luisteraar ben je dichtbij. Héél dichtbij. Beluistering van het album zou je zelfs kunnen doen terugdeinzen, zo intiem is de sfeer.
Dat komt onder meer omdat Piacenza zijn muziek zo heeft opgenomen, dat iedere bedoelde en onbedoelde bijklank van het instrument te horen is. Dat betekent dat je iedere aanslag van de pianist kunt horen, maar ook het mechanisme van de piano en het kraken van de pedalen. Dat maakt dat iedere gespeelde noot, ook als die opgaat in een melodie of onderdeel uitmaakt van een akkoord, als van het grootste belang en persoonlijk overkomt. Onvolkomenheden zijn niet eruit gefilterd, maar zijn een essentieel onderdeel van de muziek.
De eenzaamheid van de muziek betreft geen desolaatheid. The Road to Home gaat niet over wanhoop, maar ziet meer op een soort bitterzoete melancholie, een licht sombere stemming waarin je heerlijk kunt zwelgen. Piacenza voorkomt dat zijn composities zwaar op de hand worden door melodieën te spelen die ondanks de melancholische stemming ook iets flonkerends hebben, een schittering die een hoopvolle belofte in zich draagt.
De pianist houdt zijn muziek klein en sober. Dat geldt zelfs voor het arrangement voor strijkkwartet dat is te horen in ‘Angels’: subtiel en op beeldende wijze worden de strijkersklanken aangebracht als ondergrond voor het emotievolle pianospel.
Meer dan een uur lang houdt Piacenza je in zijn greep, op fijnzinnige en intimistische wijze. Door de lengte van het album heeft de muziek de tijd om diep op de luisteraar in te werken. The Road to Home is een goudeerlijk, ongepolijst en gevoelig album dat op zeer directe wijze op de emoties speelt. Pure muziek van grote schoonheid.